Ποιοι πιέζουν για κυβέρνηση εθνικής ενότητας

Είναι σαφής η προσπάθεια τόσο των κομμάτων της αντιπολίτευσης όσο και των ΜΜΕ να δημιουργήσουν την εντύπωση, μετά τη μείωση της πλειοψηφίας στους 153 βουλευτές, ότι η κυβέρνηση κλονίζεται. Από τη στιγμή που τα λάθη της «πρώτης φορά αριστερά» φάνηκαν στο προσκήνιο, η επιδίωξη των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ήταν (και παραμένει) ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας ή ενότητας, ή οικουμενικής, ή τεχνοκρατών -πέστε την όπως θέλετε.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απειρία σε συνδυασμό με τις ιδεοληψίες που εξακολουθούν να διακατέχουν πολλά στελέχη – και μάλιστα «πρώτης γραμμής» — του Σύριζα, δικαιολογημένα προκαλούν ανησυχία σ’ ένα μικρό αριθμό υπεύθυνων μελών της αντιπολίτευσης.

Ο πρωταρχικός λόγος, όμως, που ωθεί στο αίτημα της εθνικής συνεννόησης είναι απλά η καυτή επιθυμία για στην εξουσία.  

Αναπόφευκτα τίθεται το ερώτημα: τι διαφορετικό από την κυβέρνηση Τσίπρα θα κάνουν όλοι αυτοί οι μνηστήρες της εξουσίας; Το μόνο σχεδόν πεδίο όπου μπορεί να υπάρξει κρίσιμη διαφοροποίηση είναι αυτό της παιδείας – τεράστιο και σημαντικό, και ακόμη πιο σοβαρό μετά τις αθλιότητες Μπαλτά και την ανερμάτιστη πολιτική Φίλη. Ίσως, για το λόγο αυτόν και μόνο θα άξιζε η προσπάθεια να αλλάξει η κυβέρνηση.

Σε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα θέματα, όμως, με πρωτεύων το οικονομικό, η όποια ελληνική κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε την ίδια στάση των δανειστών, τα ίδια αιτήματα, τις ίδιες πιέσεις. Τίποτα απολύτως δεν θα άλλαζε. Η πολιτική των μνημονίων έχει υπάρξει – με οριακές παραλλαγές — η ίδια εδώ και έξι χρόνια. Δεν θα διαφοροποιηθεί επειδή η χώρα μας, για μία ακόμα φορά, θα είχε άλλη κυβέρνηση.

Ο άλλος μεγάλος τομέας, η εξωτερική πολιτική, είναι επίσης προκαθορισμένος – ιδιαίτερα τώρα με το συνδυασμό της προσφυγικής κρίσης και της τρομοκρατίας. Τα γεωπολιτικά δεδομένα προσδίδουν τώρα στην Τουρκία στρατηγικό ρόλο που μας υπερκεράζει. Αυτό επηρεάζει τα πάντα: τις ροές των μεταναστών και  τη μετεγκατάσταση τους, το Αιγαίο, το Κυπριακό, τους εξοπλισμούς, τις τριμερείς σχέσεις Ελλάδος, Τουρκίας, Κύπρου με την Ε.Ε. Οι βαθμοί ελευθερίας που έχουμε ως χώρα στον τομέα αυτόν περιορίζονται σε τακτικισμούς.

Ας μην κοροϊδευόμαστε! Κι ας μην εθελοτυφλούμε! Εμείς, όλοι μαζί, αποτύχαμε στη συνετή διακυβέρνηση της χώρας και τώρα τελούμε υπό οικονομική και – έμμεσα — ευρύτερα πολιτική εποπτεία. Με προδιαγραμμένη, ουσιαστικά από εξωγενείς παράγοντες, πορεία, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε την αλήθεια και να τη διαχειριστούμε με στόχο την ελαχιστοποίηση των ζημιών. Να επιβιώσουμε με την προσδοκία «μίας άλλης μέρας», όπου θα αρχίσουμε να βάζουμε κι εμείς κάποια λιθαράκια για το μέλλον μας.

Μετά την αποτυχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των περιστασιακών συμμάχων τους, μετά την εμπειρία Παπαδήμου και της κυβέρνησης Βαρουφάκη – Λαφαζάνη, ο Αλέξης Τσίπρας  βρίσκεται νόμιμα στην εξουσία. Η υπονόμευση του -και μάλιστα με μύθους – από την πρώτη στιγμή εγγυάται ότι η ξένη εποπτεία θα συνεχίσει για καιρό ακόμα.