ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Τον περασμένο μήνα, η στήλη «Modern Love» της «New York Times», είχε την ιστορία δύο ρομαντικών σχέσεων που τελείωσαν και στη συνέχεια αναζωπυρώθηκαν πολλά χρόνια αργότερα. Το ειδύλλιο της αρθρογράφου τελείωσε, όταν ο φίλος της έχασε το χαρτάκι με τη διεύθυνσή της και δεν υπήρχε άλλος τρόπος επικοινωνίας. Όταν ξαναείδε ο ένας τον άλλο μετά από 20 χρόνια, γράφει, «η παλιά χαμένη αγάπη μας ήταν ακόμα εκεί». Επειδή δεν θέλει να κάνουν και άλλοι το ίδιο λάθος, η αρθρογράφος έπεισε έναν συνεντευξιαζόμενο να πει σε μια πρώην φίλη του ότι εξακολουθεί να την αγαπά. Και αυτό το ειδύλλιο αναζωπυρώθηκε – μόλις η κοπέλα διέκοψε τον δεσμό της για να συζήσει με τον πρώην της.
«Επειδή η πραγματική αγάπη, που κάποτε άνθισε, ποτέ δεν εξαφανίζεται», γράφει η αρθρογράφος.
Αλλά είναι πραγματικά το θέμα ότι και οι δύο άνθρωποι είχαν βρει την αληθινή αδελφή ψυχή τους, την έχασαν για κάποιο χρονικό διάστημα, και στη συνέχεια την ξαναβρήκαν χρόνια αργότερα; Ή μήπως είναι απλά ψυχολογικά συναρπαστική η επανένωση με έναν πρώην σύντροφό σας, και συνδυάζεται ένα μείγμα νοσταλγίας και φαντασίας για να ξαναδημιουργηθεί το ειδύλλιο;
Η Δρ. Nancy Kalish, ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σακραμέντο, υποστηρίζει ότι το πρώτο είναι αλήθεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για την αναζωπύρωση των πρώην ειδυλλίων, που συχνά τελείωναν για έναν σημαντικό λόγο. Αλλά για εκείνους που δεν μπορούν να ξεχάσουν μια χαμένη αγάπη και επιδιώκουν να τους συναντήσουν και πάλι, το αποτέλεσμα συχνά μπορεί να είναι μια μακροχρόνια και ουσιαστική σχέση.
Από το 1993 έως το 1996, η Kalish πραγματοποίησε μια έρευνα σε 1001 ανθρώπους που είχαν διακόψει μια σχέση και, στη συνέχεια, αναζωπυρώθηκε το ειδύλλιο τουλάχιστον πέντε χρόνια αργότερα (αν και μερικοί περίμεναν 75 χρόνια για την επανένωση). Βρήκε ότι το 72% ήταν ακόμα με τη «χαμένη αγάπη τους» κατά τον χρόνο της έρευνας, το 71% δήλωσε ότι η επανένωσή τους ήταν το πιο έντονο ειδύλλιο όλων των εποχών και το 61% δήλωσε ότι, τη δεύτερη φορά, το ειδύλλιο ξεκίνησε ταχύτερα από οποιαδήποτε άλλη σχέση. Η Kalish λέει στο «Quartz» ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, το τυπικό μοτίβο είναι ότι είχαν μια ισχυρή σχέση, αλλά ένας εξωτερικός παράγοντας, όπως η παρεμβολή από τους γονείς – τους χώρισαν την πρώτη φορά.
«Για τους περισσότερους, αυτές οι σχέσεις είναι έντονες, επειδή επιτέλους «επανορθώνουν την αδικία». Νιώθουν σαν να βρήκαν αυτό το άτομο που ήταν γραφτό να είναι μαζί», λέει η Kalish. «Παλαιότερα παντρευόμασταν όταν ήμασταν 17-18 χρονών, αλλά σήμερα υπάρχει εκπαίδευση, υπάρχουν άλλα πράγματα, που πρέπει να κάνουμε πρώτα, και έτσι παντρευόμαστε αργότερα και καταλήγουμε να έχουμε αυτές τις χαμένες αγάπες – κάποιον που πριν από 100 χρόνια θα είχαμε παντρευτεί στα 17. Ίσως αν συνεχίζαμε απ’ την πρώτη φορά, θα τα είχαμε πάει μια χαρά».
Για ένα παράδειγμα τέτοιου φαινομένου, λέει η Kalish ότι πρέπει απλώς να κοιτάξουμε τη βρετανική μοναρχία. «Ο Πρίγκιπας Κάρολος ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπάει την Camilla. Αλλά δεν τα κατάφεραν όταν ήταν νεότεροι και έτσι αναγκάστηκαν να παντρευτούν κάποιον άλλο», λέει.
